Plop en de kabouterbaby

Voor alles moet er een eerste keer zijn.  Zo ook voor een bezoekje aan de bioscoop.  Toen ik hier las dat er een nieuwe Plop film uit was, en met de vakantie in het vooruitzicht, vond ik het een leuk idee om de jongens voor het eerst mee te nemen naar de film.  Onder het motto ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ polste ik even bij Hannelore als ze geen zin had om mee te gaan met haar boys.  We spraken af voor vandaag en reserveerden alvast onze zitjes.

Ik was vooral benieuwd naar hoe mijn jongens zouden reageren.  Het zijn immers geen grote helden.  Lomme kon ik goed in de gaten houden maar Warre zat een heel eind verder naast zijn vriend Ralf.  Gelukkig zat ook Hannelore naast hem en die wist me te zeggen dat hij slechts één keer bang geweest was toen kabouter Plop de paddestoel van Lui binnengedrongen was en zich wegstak achter de tafel.  Anderzijds heeft hij zich ook een kriek gelachen toen kabouter Klus de vieze pamper in zijn gezicht kreeg.

Lomme had het iets moeilijker.  Na nog geen vijf minuten, toen kabouter Klus samen met de aardbei in het water viel, zat hij al op mijn schoot en klonk er “Ik ben bang” door de zaal.  Regelmatig dook hij weg, o.a. wanneer de baby kruipend op verkenning ging en ook als die het tafelkleed van de tafel trok.  Toch kende hij ook zijn betere momenten en zag ik hem genieten van de film.  Op het einde van de film, wanneer kabouter Lui de baby moest afgeven aan de twee clowns, stond het wenen hem nader dan het lachen en zocht hij steun in mijn armen.  Ik kon hem geen ongelijk geven want zelf zat ik ook al voor de tweede keer te bleiten; emotionele spons die ik ben.

‘Plop en de kabouterbaby’ was dus een ideale film om de jongens te laten kennismaken met de bioscoop.  Ik mag er niet aan denken dat het één van de Pixar films was geweest.  Van Cars heeft het een half jaar geduurd voor ze verder wilden kijken dan de openingsscène die redelijk vlug en overweldigend is.  Bij ‘Finding Nemo’ geraken ze nog altijd niet verder dan de scène waarin een duiker Nemo meeneemt.  Onze helden… 😉