Moederdag met een bloedend hart

Ter afsluiting van het voetbalseizoen organiseert VV Tielt jaarlijks een jeugdtornooi.  Terwijl lomme door twee ploegen gevraagd werd (U6 en U7), was er voor Warre geen plaats in de selectie.

Warre zelf zag het nochtans helemaal zitten. Het waren de laatste matchkes van het jaar en ze hadden de week voordien met de ploeg al plannen zitten maken om na afloop iedereen in de douches te gooien: trainer, delegee, en iederen die zich naar de kleedkamer durfde te begeven.  Ik ga het telefoongesprek dat ik gevoerd heb met de trainer niet herhalen maar het kwam er dus op neer dat hij het tornooi op eigen bodem wilde winnen en dat Warre daar geen onderdeel van kon zijn. Man, ik heb geweend! Hoe kon iemand mijn zoon zoveel onrecht aandoen? Gelukkig was ik degene die er het zwaarst aan tilde. Terwijl ik de trainer tijdens het tornooi het liefst zoveel mogelijk meed, is Warre er gewoon naartoe gestapt om hem de gebruikelijke hand te schudden.

Lomme mocht dus wel spelen. Tijdens de voormiddag speelde hij het tornooi bij U6 en tijdens de namiddag bij U7.  Ik dacht dat zou gaan voor hem maar ik heb m’n mening moeten herzien.  Tijdens de voormiddag ging het uitstekend. Hij stond alert in de goal, speelde goed en maakte zelfs een paar mooie doelpunten. ’s Namiddags liep het al wat minder vlot. De tegenstand was beter, de ploeg draaide niet zoals het zijn moest en Lomme was gewoonweg moe. Hoe sterk hij ook is, 8 keer een halfuur voetballen op één dag is ook voor hem te veel.  Dat weten we nu ook weer, zie.

Ren-dier

We hadden opnieuw naar Waregem kunnen trekken voor een namiddag spelletjes spelen maar onze drukke agenda op tweede kerstdag liet het absoluut niet toe.  Om 13u al stond Lomme in Jabbeke aan de start van z’n wedstrijd crossen.  Hij was uitstekend vertrokken en liet meteen een tiental rennertjes achter zich.  Pas op de lange rechte stukken kreeg hij, met zijn kleine fietsje en korte beentjes , af te rekenen met de concurrentie.  In het begin van de tweede ronde liep het verkeerd.  Zijn ketting blokkeerde en liep van de fiets.  Al snel kwam er hulp en kon hij de achtervolging inzetten maar heel snel liep het weer mis.  De ketting is er in een halve ronde een paar keer af gegaan waardoor de moed hem in de schoenen zonk.  Toen hij voor de tweede keer over de streep reed, spoorden de wedstrijdleiders hem aan om te stoppen maar uit pure frustratie reed hij door.  Goed gedaan Lomme!

Om 14u45 was Mark aan de beurt maar tegen dan was ik al naar huis vertrokken om onze andere zoon te begleiden naar zijn wedstrijd.  Onderstaande foto kreeg ik doorgestuurd van Joke.  Waarvoor dank!

Om 15u45 stonden Warre en ik in looptenue op de Markt van Tielt voor de jaarlijkse kerstcorrida.  In tegenstelling tot Lomme is Warre moeilijk warm te krijgen voor (sport)wedstrijden maar voor deze was hij wel enthousiast; ondanks de pijnlijke voet die hij eerder deze week had opgelopen.  Al enkele dagen liep hij te manken maar zondag leek het beter te gaan.  Volgens Warre zelf deed z’n voet geen pijn meer maar je kon wel zien dat hij niet voluit kon lopen. 

Hoe meer namen ik noemde van mensen die zouden komen supporteren, hoe gedrevener hij werd.  Als één van de kleinste deelnemers startte hij voor 800m lopen in de straten van Tielt.  Na 100m verdween hij om het hoekje en liep ik naar de straat waar hij aan zijn laatste 200m zou beginnen.  Met 4 kindjes in z’n kielzog, liep hij naar de finish; duidelijk gehinderd door zijn pijnlijke voet.  Na afloop, en met een medaille rond de nek, was hij laaiend enthousiast over zijn deelname

Om18u30 was ik dan eindelijk aan de beurt.  Met temperaturen rond het vriespunt had ik het berekoud in mijn loopuitrusting.  Daarom bleef ik zo lang mogelijk binnen in het huis van mijn zus dat op 50m van de start gelegen is.  Geen vijf minuten te vroeg, ging ik in een menigte staan waarvan ik niet wist hoe groot ze was. 

Eens het startschot gegeven was, ging ik zo vlug mogelijk op zoek naar iemand die zowat hetzelfde tempo liep.  Ik pikte aan bij een oudere dame en enkele honderden meters later merkte ik dat iemand al een tijdje naast mij liep.  Na de inloopronde, moesten we de oudere dame laten gaan.  Ondanks het gevoel dat we er een stevig tempo op nahielden, werden we constant voorbijgestoken.  Mijn loopgezel vertrouwde me toe dat ze eigenlijk nooit zo lang liep en kreeg het bij momenten behoorlijk moeilijk maar ik stond er op om bij haar te blijven.  Bij het ingaan van de laatste ronde kreeg ik het zelf ook behoorlijk lastig maar het einde was in zicht dus liepen we dapper door.  Voor de laatste 50m stond Lomme me op te wachten en liep hij aan mijn hand mee over de lijn.  Door de drukte bij de aankomst, ben ik vergeten om naar mijn tijd te kijken.  Ik had gehoopt om de 9,2km binnen het uur te lopen.  Uiteindelijk bleek dat 50 minuten en 16 seconden te zijn.  Tevreden, ware het niet dat mijn twee nonkels van minstens 15 jaar ouder tot 10 minuten sneller liepen, waarvoor ik dan ook heel veel bewondering heb.

Na een stevige maaltijd bij opa baard, verlangden we allen naar ons huisje om te bekomen van de geleverde inspanningen (lees: gaan slapen).  Aan alle supporters, van welke wedstrijd ook, een welgemeende dankjewel.

Sportweekend

Onder het motto ‘waar het weekend van vol zit, loopt de blog van over’ geef ik jullie een overzichtje van het weekend. 

Zaterdag is ’s voormiddags zwemmen voor de jongens, lopen voor mij en ’s namiddags veldrijden voor Lomme en Mark.  Deze keer werden we om 13u in Nederzwalm verwacht.  Omdat we tegen 14u echt niet terug konden zijn, werd Warre naar oma gebracht zodat zij hem, wanneer het tijd was, naar KSA kon brengen.  Warre deed bij oma de ontdekking van zijn leven, maar daarover later meer.

Lomme zag het weer helemaal zitten voor de cross.  Na het startschot gaf hij alles op de asfaltstrook maar eens het veld in, ging het hem niet naar wens.  Hij kon niet fietsen zoals hij het wou en had het behoorlijk lastig.  Na een halve ronde afzien, kwam aan het licht dat zijn zadel naar voor gekanteld was.  Toen het akkefietje opgelost was, ging het beter maar tegen dan was Lomme zo moe dat er echt geen fut meer in zat.  Toch heeft hij in de laatste halve ronde nog alles aan gedaan om een concurrent in te halen en dat is hem nog gelukt ook.  Het ander kind stond eigenlijk gewoon bijna stil.  Na Lommes prestatie bleven we nog even plakken maar nog voor Mark aan zijn wedstrijd begon, waren we al vertrokken om Warre op te halen van de KSA.

Vanaf nu is er bijna geen veldrijden meer op zondag maar op de veldloopkalender, die Warre van de atletiekvereninging meebracht, stond er vandaag wel een wedstrijd gepland.  Warre heeft het niet voor wedstrijden.  We vermoeden dat hij niet om kan met de aandacht en de druk.  Toch konden we hem warm krijgen om eens mee te doen dus trokken we naar Roeselare.  In vergelijking met de gemoedelijke sfeer van maïsvelden en braadworsten, gaf de aanpak van de Lotto Crosscup al snel een overweldigende indruk.  Warre daarentegen liet zich door het hectische gedrum echter niet uit zijn lood slaan, en gesteund door enkele bekende gezichten van de ‘loopclub’, stelde hij zich vol vertrouwen op tussen de grotere jongens.  Na een snelle start waarin de korte beentjes alle moeite moesten doen om het snelle tempo te volgen, was het wachten tot de rennertjes de grote bocht buiten ons gezichtsbereik hadden afgelegd.  Lang duurde het evenwel niet voor we hem nog steeds vol goede moed de laatste rechte lijn zagen inkomen, die hij na een laatste geruststellende blik op de achterkomers opgetogen volbracht.

Na de wedstrijd trokken we met onze auto, waarvan het interieur met al die aarde op dat van een tractor begint te gelijken, naar ons huis, dat de allures van een kraakpand begint te krijgen.  Na het eten en een fikse opruimbeurt trok ik er eens alleen op uit naar Petit Bazaar in Gent.  Ik heb er genoten van al die mooie dingen die te koop aangeboden werden en heb er kennisgemaakt met An Nelissen, die me met haar blog ‘Mijn meisjes’ aan een titel voor deze blog hielp, maar toch is mijn honger naar een dagje shoppen nog niet gestild.  Dat is waar ik nu echt eens naar verlang, zie.

Nieuwe hobby

De man des huizes heeft een nieuwe hobby: veldrijden.  Die paar keer dat we vorig jaar gingen supporteren voor mijn neef Bart en zijn zoon Warre moeten genoeg geweest zijn om hem over de streep te trekken.  Samen met hem zijn ook zijn broer Ringo en een andere neef, Brecht, gezwicht voor…  ja, voor wat eigenlijk?  Modder, koude, afzien…  Zaterdag was hun eerste wedstrijd en meteen is gebleken dat het een zeer intensieve sport is.  Ze zaten alledrie piepedood.

Het begint daar dus een familieonderonsje te worden op die Vlaamse velden en zoals het er zondag aan toe ging, vind ik het nog leuk ook maar als het eens wat kouder zal worden of begint te regenen of sneeuwen, zal het waarschijnlijk iets anders zijn.  Warre en Lomme vinden het in ieder geval de max want tussen de wedstrijden door, kunnen ze ook wat rondcrossen in de modder.  Je kunt niet geloven hoe leuk dat is.  Minder leuk is het boeltje dat je meeneemt naar huis.  Fietsen, kleren en jongens: alles moet gewassen worden.  Gelukkig werden op voorhand goede afspraken gemaakt.  😉  Dezen hier heeft lessen getrokken uit het verleden.

… doet sporten

Ik weet niet hoe het komt maar als ik mensen zie sporten zoals Mark en Ringo en Bart en Brecht, krijg ik ook zin om aan (recreatieve) wedstrijden deel te nemen.  Wat zij kunnen, kan ik ook!  Maar dan op mijn manier en mijn tempo.  Hier en daar heb ik al eens iets gelopen maar mijn ambitie is nog steeds om eens mee te doen aan 1/8 triatlon.  Binnenkort wordt de duathlon van Schuiferskapelle opnieuw georganiseerd en weet je wat?  Ik heb me gewoon ingeschreven.

Zien sporten…

Twee neven van mij hadden elkaar opgezocht om mee te doen aan de Hooglede duo classic koppeltijdrit.  Wij gingen supporteren en probeerden er deftige foto’s van te trekken, wat niet eenvoudig was daar ze reden aan een gemiddelde snelheid van 42,07 km/u. 

Ze hebben dat heel goed gedaan en eindigden 6de in hun categorie.  Het volledige verslag kan je hier lezen.

Proficiat Bart en Brecht!

De Crique

28 augusuts 2010.  Die datum stond al lang op de agenda als zijnde het piekmoment van hun wielerseizoen: la Vélomédiane Claudy Criquielion of in ’t kort ‘de Crique’.  Van Mark was het zijn vierde poging om ‘goud’ te behalen en van zijn broer Ringo de derde.  De opdracht was gekend: 170 km, 21 cols en 3300 hoogtemeters in 5 uren en 50 minuten voor Ringo (-30) en in 6 uren 5 minuten voor Mark (+30).  Ettelijke uren hadden ze al in elkaars wiel doorgebracht de laatste maanden en daar moesten ze vandaag de vruchten van plukken. 

Dit jaar werd er ook door hun trouwste supporters alles aan gedaan om ze te laten slagen in hun opdracht.  Er werd een vakantiehuis geboekt in de buurt van La Roche-en-Ardenne zodat ze niet in het holst van de nacht moesten opstaan om de verplaatsing te doen.  We stonden langs het parcours om drinkbussen en eten aan te geven zodat ze geen tijd moesten verliezen aan de bevoorradingsposten. En, last but not least, er werd gesupporterd door al wie hen het meest dierbaar is.  Als ze gespaard bleven van materiaalpech en als het weer wat meezat, kon het deze keer echt niet mislukken.

De broers waren heel vroeg in de morgen opgestaan om zeker niet te laat aan de aankomst te verschijnen.  Dat ze op tijd waren, is zeker want de wedstrijd begon een uur later dan ze dachten.  Geluk bij ongeluk want zo was er de tijd om een technisch mankement aan Marks fiets te laten wegwerken.  Als alle supporters wakker waren en ontbeten hadden, vertrokken we met z’n allen naar het eerste punt van afspraak, op twee stratenvan het vakantiehuis.  Daar zagen we hele zwermen wielertoeristen voorbij rijden.  Op het eerste gezicht ging het er ontspannen en rustig aan toe.  Nog voor onze twee helden gezien hadden, trok ik onderstaande foto.  Toevallig is daar een collega van Mark op te herkennen.

Nadat enkele groepen ons voorbij waren gereden, konden we een glimp van Ringo opvangen die verscholen zat in een grote groep.  Een paar minuten later reed Mark ons voorbij die er blijkbaar veel geruster in was want er was tijd voor een klein ‘contact’ met zijn zonen.

Volgende punt van afspraak was boven op de Samrée (na ongeveer 75 km).  Daar werden we verwacht om drinkflessen uit te wisselen.  In het kwartier dat ik daar stond te zwaaien met een drinkfles voor Ringo, kreeg ik 3 keer een goeiedag van iemand die ik ken.  Ringo nam de fles aan in het voorbij rijden en Mark, die een vijftal minuten later kwam, nam de tijd om te stoppen en even gedachten te wisselen.  Het ging goed.  Het volgende punt van afspraak was Heyd, na een super lastige beklimming van col de Rideux en vlak voor de tweede bevoorrading.  Omdat we na het vorige punt even naar huis waren gereden om de flessen opnieuw te vullen en onze boterhammen te smeren, waren we hen daar gemist.  Het duurt even voor je zoiets door hebt maar toen er enkel nog enkelingen voorbij reden, was ik het wel zeker.  We reden even met de stroom mee en namen dan de kortste weg naar Beffe.  We stonden nog niet helemaal stil, als ik in de verte een glimp van Ringo kon opvangen.  Met een drinkfles in de hand sprong ik uit de auto en liep hem tegemoet.  Het was blijkbaar geen minuut te vroeg wan hij zat stikkapot.  Hij kon amper twee woorden uitbrengen.  “Slecht” op mijn vraag over hoe het ging en “ja” op mijn vraag als hij een gelleke moest hebben.  Voorzien van alles zette hij zijn tocht moeizaam verder.  Omdat we Mark ieder moment mochten verwachten, liet ik ook de rest uitstappen.  Lomme zou deze keer de drinkfles aangeven maar Mark had ze niet meer nodig.  Het einde was in zicht en hij zat zichtbaar fitter dan zijn broer.  Na een voorlaatste stop in Deventage, waar we hen gewoon lieten voorbij rijden, trokken we naar de finish in La Roche-en-Ardenne om hen daar op te wachten.  Het zag er meer en meer naar uit dat Ringo de tijdslimiet van 5 uren en 50 minuten niet ging halen.   Kort nadat we de auto hadden geparkeerd, zoefde hij voorbij.  Dat wou zeggen dat hij de laatste 10 km ei zo na even vlug had afgelegd als wij met de auto.

Op onze tocht (te voet) naar de finish reed ook Mark ons nog voorbij.  De twee versleten mannen stonden ons tussen de massa op te wachten achter de eindstreep.  Eéntje kon met zekerheid zeggen dat hij ‘Goud’ behaald had want de wedstrijd was nog altijd geen 6 uren en 5 minuten bezig.  Voor Ringo daarentegen was het bang afwachten tot hij zijn ‘diploma’ kon gaan afhalen waarop zijn prestatie afgedrukt stond.  Zichtbaar opgelucht kwam hij ons meedelen dat hij het gehaald had.  5 uren, 49 minuten en 4 seconden.  57 seconden meer was te laat geweest.  Mark had met zijn 5 uren, 55 minuten en 4 seconden iets meer marge overgehouden.

We vierden de twee gouden medailles met een fles champagne en gingen later op de avond frietjes eten.  De hele avond werd nagekaart over de wedstrijd en we kwamen telkens tot dezelfde conclusie: soms moet je een beetje geluk hebben.  Een platte band of natte wegen en het kon er helemaal anders uitgezien hebben.

Proficiat heren!

Italië vs. Club Brugge

Elke week een achtste triathlon

Elke donderdag als het middaguur nadert, kijken we naar elkaar met dezelfde vraag: “Zie je ’t zitten?”.  Mijn collega en ik maken ons dan op voor een middagje zwemmen.  Zelden volgt een enthousiaste respons maar elkaars aanwezigheid is de stimulans om toch naar ’t zwembad te vertrekken.  In een uur tijd rijden we naar het zwembad, kleden we ons om, trekken we gedurende ongeveer 25 minuten baantjes, douchen we, kleden we ons aan en rijden we terug naar ’t werk.  Het is bijna een automatisme geworden.  Behalve de gesprekken die we voeren verschilt de ene week nauwelijks van de andere maar elke keer opnieuw zijn we heel tevreden dat we gezwommen hebben.

Elke zaterdagmorgen wissel ik mijn slaapkleed voor mijn loopkleren.  Na het ontbijt breng ik de jongens naar het zwembad voor de wekelijkse zwemles en in plaats van mij in het cafetaria te installeren voor drie kwartier, ga ik aan de overkant op de piste een twaalftal toeren lopen.  Twee mama’s waarvan de kinderen op dezelfde school zitten als de onze, lopen ondertussen met me mee.  Het systeem werkt perfect.  Wie kan, sluit aan.  Lukt het niet, dan is dat geen probleem.  Op die manier word ik onbewust gestimuleerd om te lopen.  Een ander voordeel is dat ik zelden alleen hoef te lopen.  Ondanks mijn looppartners is lopen nog steeds niet mijn favoriete bezigheid.  De inspanning die ik moet leveren is nog altijd veel te groot waardoor ik er geen plezier aan beleef.  Gelukkig loop ik tegenwoordig pijnvrij maar het is en het blijft veel te lastig.  Na afloop, als ik dampend tussen de rest van de papa’s en mama’s het eindsignaal van de zwemles afwacht, ben ik wel super tevreden van mijn inspanning.

Tenslotte ga ik op maandagavond een uurtje spinnen.  Terwijl Mark de jongens in bed stopt, vertrek ik met m’n grote sportzak te voet richting fitness.  Ik moet opletten dat ik onderweg niet begin te huppelen, zo hard kijk ik uit naar dat uurtje spinning.  Ik heb geen verklaring voor mijn enthousiasme want spinning is ook best lastig.  Komt het door die opzwepende muziek die door de boxen knalt?  Is het omdat er in groep gesport wordt of is het omdat ik onmiddellijk resultaat zie van mijn inspanning in de vorm van stromend zweet?  Wat het ook is, ik geniet ervan, (niet altijd) op het moment zelf maar ook nadien.  Het zal toch niet aan die 10 minuten sauna liggen zeker, die ik mezelf elke week cadeau doe.

1 km zwemmen, 1 uur fietsen en 5 km lopen.  Ruim voldoende voor een achtste triathlon per week.  Ooit wil ik eens alles na elkaar afwerken in een officiële wedstrijd want als ik sport, heb ik graag een doel voor ogen.  Mensen die ervaring hebben met triathlons of die met me mee willen doen, mogen gerust een reactie nalaten.  Alle tips zijn welkom.

Juan Antonio FLecha

Wie heeft er vandaag de Omloop Het Nieuwsblad gewonnen?

“Jan Anton Pijl”

Vandaag voor de eerste keer gehoord.  Grappig, niet?

Wie is de baas?

Naast spelletjes spelen, klimmen en film kijken, gingen we in de kerstvakantie ook eens schaatsen.  Het was voor de jongens de eerste keer dus bonden we hen schaatsen met dubbele ijzers aan.  Warre was er niet voor te vinden want die schaatsen deden zijn voeten pijn.  Bovendien wou hij zo’n schaatsen als zijn vake en als die andere kindjes die daar rondliepen.  De twee-ijzer schaatsen gingen uit en er werden ‘echte’ schaatsen aan hun voeten geknoopt.  Warre kon nog lopen met die schaatsen maar Lommes voeten kantelden bij elke stap.  Op het ijs was het geen doen.  Het werd de jongens meteen duidelijk dat schaatsen niet zo simpel is dus vroegen ze zelf om de schaatsen met twee ijzers.

Een halfuur na aankomst konden we eindelijk beginnen schaatsen.  In het begin namen we elk een kind bij de hand en probeerden dat recht te houden terwijl we zelf ook nog recht probeerden te blijven.  Zo schoven we de schaatsbaan rond.  Daarna lieten we ze los en schuifelden ze zelf verder.  Het was leuk om zien hoe die twee kleine mannetjes zich ongestoord een weg baanden tussen de voorbijzoevende schaatsers.  Het duurde een tijdje maar Warre kreeg er toch nog plezier in.  Lomme liet zich tussen ons gewillig meetrekken.  Het was een fijne ervaring maar eerlijk gezegd, vond ik ze nog wat jong.  Misschien moeten we de schaatsen nog een jaartje of twee aan de haak hangen.

Op de terugweg, in de auto, onstond een discussie over wie de baas is in huis.  Tot dan werd aangenomen dat de oudste de baas is.  Vake dus.  En als vake er niet is, moeke.  Maar Warre was niet (meer) akkoord.

Warre: “Moeke is de baas.”
Lomme: “Vake!”
Warre: “Neen, Lomme, als je vraagt om een koekje en vake denkt ‘ja’ maar moeke zegt ‘neen’ dan is het neen, é Lomme.  Dus moeke is de baas.”

Het bleef stil aan Lommes kant en daarmee leek hij Warre gelijk te geven.

We zwemmen

Dat Warre zwemlessen volgt, heb ik hier al eens gemeld.  Hij gaat graag ondertussen en doet het goed.  De beenbeweging van de schoolslag heeft hij na drie lessen al onder de knie.  Naar eigen zeggen zou hij de volgende keer al een groepje mogen doorschuiven.

Ikzelf ben op mijn 7de gestart met zwemlessen; in dezelfde club als Warre.  10 jaar heb ik het daar uitgehouden en ik kan jullie verzekeren dat ik ettelijke uren in dat zwembad gesleten heb.  Elke week training, tot 4 keer per week, met soms een wedstrijd op zondag.  Grote prestaties heb ik nooit neergezet.  Na mijn jeugd heb ik het wekelijks zwemmen al verschillende keren hernomen.  Een paar keer naar aanleiding van één of andere bedrijventriatlon maar ook een keer met vrienden.

3 weken geleden ben ik opniew gestart.  Nu we in Gent werken, op 1 kilometer van het Strop, is het de moeite om over de middag wat baantjes te trekken.  De eerste keer had ik het enorm lastig.  Mijn armen en mijn longen deden echt pijn van de geleverde inspanning.  Ondertussen heb ik mijn oude tempo terug: 40 lengtes in een goeie 20 minuten.  ‘k Ben echt content dat ik mijn uur middagpauze één keer per week op die manier kan invullen.  En ‘k ben al niet meer alleen.  Sinds deze week heb ik compagnie van een collega.  Altijd goed voor de motivatie!

Natour BROKER Criterium Diksmuide

We zijn eens naar de echte “koersers” gaan kijken in Diksmuide.  De jongens supporterden zo luid ze konden voor o.a. Thor Hushovd, Tom Boonen en Mark Cavendish.  Ze wilden maar niet geloven dat die laatste niet meereed.  Heel wat mensen begonnen spontaan te glimlachen als ze onze twee wielergekken bezig zagen en hoorden.

Watewyloop 2009 – uitslag

Toen we thuiskwamen van ons weekendje in Sivry hadden we nog net de tijd om iets te eten en te drinken voor we naar de Watewy moesten vertrekken.  Daar aangekomen moest het allemaal heel vlug gaan.  Borstnummer afhalen, opspelden en vlug richting start vertrekken want de kleuter-meisjes hadden hun nummer al afgewerkt.  Enkele ogenblikken later werd de start gegeven voor de kleuter-jongens.  Warre (nummer 20) gaf echt het beste van zichzelf – dat kon je zo zien – en Lomme (nummer 21) was vooral grappig.  Hij deed enorm zijn best maar ondertussen genoot hij ook van alle aandacht die hij kreeg.  Warre eindigde als 15de kleuter en als 4de van zijn leeftijd.  Lomme was de allerjongste deelnemer en eindigde achteraan in het pak.  Net als alle andere kleuters kregen ze alletwee een medaille om de nek.  En fier dat ze waren. 

Over mijn nummer kan ik heel kort zijn.  ’t Was lastig.  Ik had te weinig getraind, te weinig geslapen en het was me veel te warm.  Bij de start werd ik als het ware met het pak meegezogen waardoor het tempo wat te hoog lag.  Ik heb me dan herpakt maar ben nooit echt in m’n eigen ritme geraakt. Als dat dan toch bijna gelukt was, kwam de kleine klim in het parcours gevolgd door een lang stuk met de zon op kop.  ’t Was precies afsof ik in een sauna liep.  Nadat ik dat stuk overwonnen had, kon ik aan de tweede ronde beginnen.  Dat ging al beter tot ik weer in de sauna terecht kwam.  Ik wist dat ik nog minder dan een kilometer te gaan had maar twijfelde constant of ik het wel zou halen.  Zo lastig was het.  Uiteindelijk ben ik toch gefinisht in een tijd van 30’11”.

Mark heeft het wel redelijk goed gedaan als je er rekening mee houdt dat hij sinds september niet meer gelopen had en dat hij tijdens de laatste ronde op de piste Lomme bij de hand genomen heeft.  Tijd: 26’45”.

En dan was er nog onze special guest.  Speciaal uit het verre Zaffelare afgezakt om mee te doen aan de Watewyloop in Tielt.  Donderdag had hij al een puike prestatie neergezet tijdens de Stadsloop in Gent en nu wilde hij zich wel eens meten met zijn maatje.  Hij heeft (voorlopig nog) de duimen moeten leggen met een tijd van 28’07”.  Het werd nog een bijzonder aangename namiddag.

Officiële resultaten en extra foto’s kan je bekijken op http://www.watewyloop.be/.

Watewyloop

Beste,
We hebben uw inschrijving voor de Watewyloop goed ontvangen.
We doen er alles aan om u een mooie wedstrijd aan te bieden.
Tot zondag 24 mei 2009!

het comité Watewyloop

Net als vorig jaar zijn we (voorlopig) met z’n drieën ingeschreven voor de Watewyloop in Tielt op 24 mei 2008. 

Warre en Lomme zullen deelnemen aan de 100 m kleuterloop.  Mark neemt ze daarom regelmatig mee naar de piste om wat te oefenen. 

Ikzelf ga het dit  jaar bij de jogging (5 km) houden.  Vorig jaar deed ik nog de 9,7 km maar de conditie was toen beter en bovendien loop ik ook nooit meer dan 5 km.  Vandaar.

De deelname van Mark is nog twijfelachtig wegens nog geen loopkilometers in de benen.  Als hij meeloopt, zal hij zich ook beperken tot 5 km.

To do op woensdag

Deze morgen kreeg ik een berichtje van het thuisfront in m’n mailbox.  De jongens hebben blijkbaar een to do lijstje opgemaakt voor vandaag.  Getekend door vake, goedgekeurd door Warre en Lomme en op verzoek doorgestuurd naar moeke.

  

1. Een stok halen.
2. De stok bevestigen aan Lommes fiets.
3. Warre inschrijven voor de derde reeks kleuterturnen.
4. De auto volladen met afval voor het containterpark.
5. Middagmaal verorberen.
6. De plantenbak op punt zetten.
7. Naar het containerpark gaan.
8. Tacx flow ergotrainer (beter bekend als ‘rollen’) halen in Aalter.
9. Moeke oppikken.
10. Stelling halen in de Makro.
11. Frietjes eten in de Makro.

TAC Rally

Het is 7u48 stipt als ik gewekt word door de het geluid van een luidruchtige rally auto.  Ik draai me om en probeer nog wat te slapen.  Geen 10 minuten later hoor ik Warre op de trap naar beneden komen.  Hij komt bij mij een vraagt als er al rappe auto’s voorbijgekomen zijn.  Waarschijnlijk heeft hij die eerste niet gehoord maar is hij er wel door wakker geworden.  Hij zet zit voor het raam en wacht geduldig op nog meer auto’s.  Kort daarna komt ook Lomme wakker.  Ik haal hem uit z’n bed en zet hem bij Warre voor het venster.  Lang hebben ze hier naar uitgekeken en hun geluk kan niet op telkens een ronkende wagen voorbij rijdt.

Ze willen zo vlug mogelijk hun kleren aandoen en van dichterbij gaan kijken; bang om iets van dit jaarlijks gebeuren te missen.  Tijdens het douchen zet mijn denkmachine zich in gang.  Ik kan hen meenemen enkele honderd meters hiervandaan waar de teams van de rally auto’s opgesteld staan.  Daar waar de wagens na elke KP binnenrijden voor een check-up en waar de piloten even hun ervaringen delen met het team.  Of ik kan ze meenemen op het circuit om naar het echte rally rijden te kijken.  Een kort telefoontje met mijn neef leert me dat ik via zijn eigendom op het circuit kan.  Na het ontbijt duw ik de jongens in de wagen en rij ik richting KP Poelberg.

Als we te voet richting het huis van mijn neef lopen, zoeven al enkele wagens ons voorbij.  Op die plaats is de wedstrijd eigenlijk al afgelopen maar even uitbollen moet blijkbaar kunnen.  Warre en Lomme zijn onder de indruk van de snelheid en het geluid dat die wagens produceren.  Voor Lomme is het nu al genoeg geweest en het liefst gaat hij weer naar huis.

Ik besluit om me op een hoger gelegen akker te installeren, ver genoeg om gevaar te vermijden maar ook om de jongens op hun gemak te stellen.  Het blijkt een ideale plaats te zijn want we zien de wagens van ver komen en nadat ze ons voorbij gereden zijn volgt een bocht van 90° wat voor nog wat extra spektakel zorgt.

(De foto van Lomme is genomen terwijl er achter mijn rug een rally auto voorbij rijdt.  Je ziet zo aan zijn gezicht dat hij er niet gerust in is.)

Na een klein uurtje probeer ik de jongens te overtuigen om weer naar huis te gaan.  Het lukt maar moeizaam maar wanneer ik beloof dat al die wagens ook aan ons huis voorbij rijden, willen ze mee.  Als we thuiskomen, staat er inderdaad een file van rally auto’s in de straat.  Sommige piloten zijn uitgestapt om een praatje te maken met hun collega’s concurrenten.  De voordeur gaat wagenwijd open, de jongens installeren zich en ik kan aan het middageten beginnen.

Na het middageten wordt er buiten gespeeld.  Warre wil geen auto missen en blijft liever aan de voorkant van het huis maar Lomme heeft er tijdelijk genoeg van en gaat wat in de tuin spelen.  Ondertussen ruim ik af en probeer ik het huis weer op z’n plooi te krijgen.  Daarna vertrekken we dan toch richting autopark voor nog meer autogeweld.  We zien hoe wagens aanschuiven en hoe mensen geduldig wachten op hun favoriet.   We zien hoe auto’s omhoog gekrikt worden, hoe banden vervangen worden en hoe mensen gezellig napraten met vettige snacks en bier.

Na het avondeten volgt nog een rondje auokijken.  Deze keer is Mark, die 150 km fietskilometers in de benen heeft, er ook bij.  We beloven de jongens een ijsje (ik had het kleine ijswagentje eerder zien staan) maar vangen bot.  We pikken nog vlug de bekendmaking van enkele winnaars en wat spetters champagne mee en lopen dan, via het cafetaria van het zwembad (voor dat ijsje), richting huis.

Als we de jongens te slapen leggen, neemt het geluid van ronkende motoren geleidelijk af en komt met de nacht ook de rust terug.  De TAC Rally.  Een hoogdag in het leven van mijn jongens.

Woensdag (2)

Het was weer eens woensdag en opnieuw was het zalig thuiskomen.  De attente hulpkok was druk in de saus aan het roeren maar de ijverige tafeldekker had er precies niet zoveel zin in vandaag. 

Verder hebben ze nog een plantenbak gemaakt in de voortuin, zijn ze gaan supporteren voor de wielrenners die opnieuw aan ons voordeur passeerden op hun tocht van Gent naar Wevelgem, zijn ze naar het containerpark én naar de kapper geweest. 

Van al dat werken, waren de jongens pottezwart en zag het huis er niet uit maar die sporen zijn ondertussen bijna helemaal uitgewist.  Woensdagavond/donderdagmorgen is het kuisen geblazen hier ten huize.

De Ronde

Zaterdag al konden we er niet naast kijken: ons huis lag op het parcours van de Ronde.  Zo’n 3500 wielertoeristen, die gekozen hadden om het parcours volledig af te leggen, moeten hier voorbijgekomen zijn en ik kan het je verzekeren: dat zijn er veel.  Ik mag er niet aan denken welke massa daar in Meerbeke is toegekomen.  19000 man!

Zondag stonden we ruim op tijd aan de straatkant.  Het weer was grijs en mistig.  Ik had mijn fototoestel op het statief gezet met de focus ergens in het midden van de weg.  Eerst kwam een massa aan ploegwagens, VIP-auto’s, politie, moto’s, enz… voorbij.  De jongens vonden dat op zich al fantastisch.  Als er dan ook enkele wielertoeristen voorbij reden, dachten ze dat dat de ‘koersers’ waren.  Het peloton kwam een heel eind later.  Ik had mijn vinger op de ontspanknop gelegd en heb vanaf de eerste renner tot de laatste doorgeduwd.  Ondertussen heb ik een poging gedaan om mijn favoriet te spotten in die grote groep maar om eerlijk te zijn; ik heb niemand herkend.

Op de foto’s achteraf heb ik Tom Boonen er wél kunnen uithalen.  Ik had blijkbaar ook nog een heel ander tafereel vastgelegd dat ik misschien liever niet had gezien. 😉

’s Namiddags hebben we met z’n allen vol spanning zitten kijken hoe ‘Volderke’ zijn tweede Ronde won.

Ondertussen zijn Warre en Lomme ook al volledig in de ban van het wielrennen. Als ze met de fiets rijden, kruipen ze regelmatig in de huid van Tom Boonen, Pippo Pozzato, Cancellala (volgens Lomme), Gilbert, Greg Van Avermaet en nu ook Stijn Devolder.

Run Bike Run

Voor de zomer had ik nog de ambitie om eraan mee te doen, maar door een gebrek aan fietstraining heb ik verstek laten gaan voor de Duathlon in Schuiferskapelle.

Mark was wel ingeschreven en mocht zich deze middag opwarmen voor 4,3km lopen, 30,6km fietsen en nog eens 3,2km lopen.  De jongens en ik gingen graag supporteren.  Mark was niet de enige die op onze steun kon rekenen; ook Stijn (de papa van Storm) en Gudrun (Warres turnjuffrouw) gaven het beste van zichzelf.

Mark heeft iets beter gepresteerd dan vorig jaar ondanks de krampen, die net als de vorige keer, de kop opstaken bij het begin van de laatste loopafstand.

Proficiat aan Mark, Stijn, Gudrun en nog zoveel andere.  Eens zien als ik klaargestoomd geraak voor volgend jaar…