Met 1 en 2 naar zee

Tussen de post van vandaag zat een kaartje van Warre.  Op de voorkant staat een kluut met zijn bek in het water en de tekst “Aan zee voelt het anders”.  Op de achterkant vonden we het allereerste bericht van een uithuizige zoon aan het thuisfront gericht.  (Als er nog veel zullen volgen, valt af te wachten.)

Warre was dus woensdag dolenthousiast met zijn klasgenootjes en de leerlingen van het tweede leerjaar op de trein gesprongen richting Belgische kust.  Ze waren te voet vertrokken van op de speelplaats waar de achterblijvers een erehaag vormden om ze uit te wuiven.  Tijdens de tocht van school naar station kon je duidelijk merken dat ze er allemaal heel veel zin in hadden.  Toen de trein het station binnenreed, ging het allemaal heel vlug.  Een vluchtige zoen, een dikke knuffel en weg waren ze.  Van verlatingsangst was helemaal geen sprake.

Vanaf dan was het thuisfront op een blog aangewezen die speciaal voor de zeeklas werd aangemaakt.  ’s Avonds laat sijpelden de eerste berichten binnen en kregen we aan de hand van de vele foto’s een zicht op wat er in Oostduinkerke gebeurde.  Ze hadden het er duidelijk naar hun zin.

Hier thuis was de sfeer iets bedrukter.  Lomme miste zijn broer en verveelde zich.  In zijn bed werd het hem allemaal te veel en mochten we hem tot drie maal toe gaan troosten.  Hij werd nochtans aan alle kanten in de watte gelegd maar het mocht niet baten.  Zijn broertje.

Vandaag was dan de dag aangebroken dat we Warre mochten gaan ophalen aan de Hoge Duin.  Na een uurtje rijden en mooi op tijd daar aangekomen, vonden we hem spelend tussen de andere leerlingen.  Net als bij de vorige reunie liep hij zijn broer tegemoet en trok die mee het zand in.  Moeke en oma moesten bijna smeken om ook een knuffel te krijgen.

Als afscheid zongen de kinderen nog één keer hun zeelied en met een zeediploma op zak mochten ze mee naar huis.  Moe maar voldaan.  Mede dankzij het mooie weer en een ploeg enthousiaste juffen en meester is het voor iedereen een onvergetelijke ervaring geweest.